Jaiotzean, gure bizitzako teloia igotzen da. Teloia igo bezain pronto, oholtza gainera igo, eta norberaren bizitzaren antzezlanari ekiten diogu. Batzuetan, pertsona ugari egoten dira eserlekuetan oholtza gainean gertatuko dena arretatsu ikusten, beste kasu batzuetan, ostera, bakarrik aurkitu gara, ez da inor egongo gure antzezlana ikusten, ezta gurekin batera oholtza gainean ere.
Ez dio axola zenbat pertsonek osatzen duten norberaren antzerkia. Garrantzitsuena oholtza gainean gauden bitartean, une guztiak baloratzea da. Gure eszenatokira igotzen den pertsonarekin antzeztea da garrantzitsuena: irri egitea, dantzatzea, abestea eta eszenatokian elkarrekin igarotako une guztiak azkena balira bezala bizitzen jakitea. Norberaren antzezlanaren protagonista bihurtuko den horri eskutik estu heldu eta antzerkia amaitu bitartean inoiz ez askatzea da garrantzitsuena.
Argiak itzali, eta teloia jaisten den egunean, publikoak txalo zaparrada batez agurtu dezan GURE antzezlana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario