Eguberri OFF

Haurrak urduri daude olentzero noiz ikusiko zain. Gurasoek azkenengo oparia bildu dute kolore gorridun paperean. Guztiek horren zoriontsuak dirudite. Irriak besterik ez dira entzuten herriko plazan. Haurrak itxaroten dabiltza olentzerori zeinen formalak izan diren kontatu eta muxu bat emateko. 

Urte guztian gurekin oroitu ez diren guztiak elkartzen gara mahai inguruan. Eta elkarrekin egoterik ez badugu, faltsukeriaz beteriko mezuak jasotzen ditugu. Gabon zoriontsuak opa dizkiguten mezu ziztrinak. Bihar goizean zuhaitz azpian kokaturiko opariak ireki ostean,  guztiz ahaztu zaizkie ingurukoei gure zoriona. Ez dizkigute bizitza zoriontsurik desioko eta hurrengo urterarte ez dira gurekin oroituko, ezta gugandik arduratuko ere.

Batzuentzat urteko egunik zoriontsuenak dira. Niretzat, ostera, kontsumismoan oinarrituriko faltsukeriaz betetako egun ilunak dira.

Oparirik ez duenak, haurrik ez al du maite?

Zarata

     Eta konturatu orduko amaituko da guztia, nahiago baino azkarrago, adin nagusikoa izan arren. Mundutik desagertzen dira gizakiak. Baina guztiak ez dira oroitzen. Guztiek ez dute oinatzak uzten bidean. Horregatik, guztiok zarata egin behar dugu. Inguruan dauden guztiek gure presentziaren berri izateko eta ondoren etorriko direnek gure oihartzuna entzun dezaten. Beharrezkoa da aztarnak uztea bizitzaren bidean. Baina badaude hainbat pertsona ikusezin ere. Behatz punetan dabiltzanak ahalik eta isilen ibili ahal izateko, ingurukoek beraien presentzia ez sentitzeko, eta ondorengoek, atzean utzitako bidea begiratzean, aztarnarik ez ikusteko. 

    

     Nik zarata egiten duten horietakoa naiz. Ingurukoek nire berri izan dezaten. Eta bidearen amaierara iristen naizen egunean, ondorengoek atzera begiratu eta nire oihartzuna entzuteaz gain, bidean ere nire aztarnak ikus dezaten. Fisikoki nire presentzia ez izan arren, bertatik igaro naizenaren ziurtasuna izan dezaten ondorengoek. Nik atzera begiratzen dudan bakoitzean, aurrera egiten erakutsi didaten eta nirekin ez dauden horien ahots fina entzuten dudan bezala, baita nire bidean utzi dituzten aztarnak ikusten ditudan bezala ere.

Oraina, etorkizuneko iragana

Armairuaren sakontasunean hautsez beterik aurkitzen den argazki-bilduma ireki dut. Oroitzapenen bilduma. Oroitzapenez beteriko hainbat eta hainbat album izan arren, bakar batek lortzen du nire begiek malkoak isurtzea. Gaurkoan hura ireki dut, eta lehen argazkiak irribarretsu ikusi ditudan arren, amorruak irentsi nau. Albuman aurrera egin ahala, negar malkoak argazki baten kontra jo eta atzamarra zipriztindu nau. Albuma ireki eta nire bihotza zirpriztintzen duten amorruz beteriko uneak bezalaxe. Maiz entzun dudan arren berriz ere garai haietara itzultzeko milaka pertsonen desioa, nik nahiago dut iragana atzean utzi.

Iraganeko liburua itxi eta bihar iragan berria izango den orainaren liburua idazteari ekingo diot. Non protagonista berriak agertu eta lerro tarteetan zoriontasuna irakurriko den. Egunen batean, armairuaren tontorrean, edo agian, ohe ondoko apalean egongo den liburua . Eta tristurak irensten nauen egunetan irekiko dudana. Zoriontasuna barneratu eta irribarretsu bizi ahal izateko. 

Aterkia

     Izarak gainetik kendu, eta jaiki bezain pronto sareta jaso dut. Euria ari du. Lehioa ireki eta zerura jarraiki begiratu dudan arren, lainoen artean ez dut eguzkirik aurkitu. Aterkia armairutik atara eta motxilan sartu dut. Arropak jantzi, motxila hartu eta kalera irten dut. Hodei grisek isurtzen dituzten euri tantetatik babestu nahian aterkia ireki, eta aurrera jarraitu dut. 

      Berehala konturatu naiz aterkia zein den garrantzitsua. Baita arazoetatik babesteko ere. Egunero inguruan sortzen diren ekaitzetatik babesteko beharrezko dugu aterkia. Hura ireki eta arazoen artetik ezer sentitu gabe  igaro eta azkenan zoriontasuna aurkitu ahal izateko. Baina alboan aterkirik ez dugunean eta euri tantek blai eginda uzten gaituztenean, ezinbesteko zaigu euri tantak lehortzen dituen eskuzapia gurekin izatea. Bidean gugana iritsi diren euri tanta horiek guztiz ezabatzen dituenak, inongo arrastorik utzi gabe.

     Koloreak mundutik ezabatu direla uste dugun egun grisetan eguzkiak topatzen ez badigu, aterkia ireki, eta guk aurkituko dugu eguzkia.

Bideoa ikusten den bakoitzeko 0,05€ bidaliko dira haurren minbizien ikerketan laguntzeko

Esnatu da etxeko txikia. Alde batera begiratu eta ondoan aurkitzen den ohe hutsa nork beteko duen galdetzen dio bere buruari egunero. Atera begiratu bezain pronto, gurasoak eta anaia sartu dira atetik. Muxu bana eman ondoren, bere alboan jarri eta egunero bezala irribarretsu egoten lagundu diote. Atea jo dute. Amantala zuridun jauna sartu da atetik. Txikitxoak ondo daki zer datorren orain, froga bat, eta beste bat... Azkenean, buelta erdia emanik denak ondo irtengo duela esaten dio nekez sorturiko irribarre zurrun batekin.

Heldu da eguna eguna eta etxeko txikia zen hura familiako buru da jada. Aurre egin zion minbiziari, 2012.urtean haurren minbiziaren gaineko ikerketak egiteko lagundu zuten guzti horiei esker. Ez dakit guk bideoa ikusi bakoitzean 0,05 € horiek iritsiko diren gaixotasun honen ikerketekin jarraitu ahal izateko. Diru kopurua handia ez dirudien arren, guztiok sakatzen badugu botoia milaka haurren bideen ateak irekiko ditugu. Haiek ere merezi dutelako bidean aurrera egitea eta haien bilobak eskutik parkera eramatea,

Ikusi bideoa eta zabaldu!

Bideari ekin

Bizi izandako une bakoitza zein garrantzitsua den konturatu naiz gaur. Iraganak orainan duen indarraz eta etorkizuna aukeratzeko duen botereaz. Ahaztu baino, ez pentsatu izango litzake esaldi egokia. Baina nork aukeratzen du iraganeko zein une ahaztu? Nik nahiago dut harriarekin oztopo egiten dudan bakoitzean, zutik jarri, eta harriaren atzetik irribarretsu keinu egiten didan une hura gogoratzea. Behin jaikita, lehen pausua emateko indarra ematen didan unea. 

Iragana, etorkizuna. Eta oraina? Oraina zer? Guarkoan hiru hitz hauen inguruan hausnartzearen errudun dugu Kirmen Uribek idatzi berri duen "Mussche" liburuaren lehen orrialdean idatzitako pasarte sinple eta arantzaduna: 

"Zenbaitek uste dugu geure burua egiten goazela, eta neurri batean egia da. Baina, bestalde, egin egiten gaituzte. Ni neu egin egin naute, hasieran gurasoek eta gero bizitzan zehar ezagutu ditudan pertsonek, eta zortea izan dut. Baina batzuetan iraganak pisu handiegia du gure bizitzetan, ez da gauza bera mihise zuri batean margotzea edo aurretik belztuta dagoen batean. Zaila da hark koloreak ateratzea".

Ispiluaren filma

Testua irakurri aurretik sakatu "PLAY" botoia.

Eta amorruak jaten dit barrutik. Negar malko bat isuri dute nire begiek. Lehena eta azkena. Begiak gogor itxi eta zapi zuri batekin tristura guztiak ezabatu ditut. Negarrak ez dira amorruaren ondorio, zorionarenak baizik, hain zuzen, hasarratzea ezinezkoa izatea lortu duten sentimenduengandik. 

Negar malkoak tristurarekin lotzen dira maiz. Nik, berriz, nahiago dut zorionaren ondorio direla pentsatzea.

"Momentu perfektuak" izenaz ezagunak diren uneak gogora ekartzen didaten abesti kuttunak entzutean erortzen zaizkidan zorion negar malkoak dira gustuko ditudan horiek. Negar malkoa isuri, eta, ispilura  begira, nire ingerada ezabatu eta une hori ikusten dut. Negar malko horiek magikoak dira, ispiluaren aurrean jartzean, indarra hartu eta ispiluak telebistaren itxura hartzen du, bertan, une kuttun horiek proiektatzen direlarik. Bat, eta beste bat, eta beste bat... Azkenean begiak itxi eta telebista itzaltzen dut, negar malkoa sakatuz. Ispilutik ezabatuak izan dira une guztiak, baina ez nire oroimenetik. Motxila jarri eta banoa. Malkoek irri itxura hartu dute. 

Distantziaren errua da, edo, agian, distantziaren mesedea. Orain arte beharrezkoa zen hura, ezinbesteko bihurtu da. Eta horregatik, ispiluan proiektatzen diren uneak geroz eta gehiago dira. Hurarekin momentu eta egoera guztiak baitira berezi eta ahaztezinak. Eta horregatik, nire ispiluaren filmaren parte bilakatzen dira hurak berezi egiten dituen une, minutu eta segundo oro.

Esperoan

     Bizitza osoa igarotzen dugu momentu jakinen zain. Egunero begiak itxi eta irudikatzen ditugun une perfektuen zain. Gauean, lokartu aurretik, amesten dugun une horien zain. Bizitza larrosa kolorez marrazteko gai diren uneen zain. Gure aurpegian irri bat marraztea lortzen duten uneen zain. Baina, agian, ez ditugu uneak itxaroten. Une horiek bereziak egiten ditu(zt)en pertsona(k) baizik.

     Egunetik egunera zoriontsu egiten gaituen pertsonen ondoan noiz egongo zain. Bere besarkada goxoak jasotzeko eta bere ezpainak sentitzeko zain. Aberats egiten gaituzten urrezko laztanen esperoan. Eskutik estu heldu eta momentu txarrak ahazteko momentuen zain. Arduratzen gaituzten gauzak ahaztu eta zoriontsu izateko uneen esperoan. Maitatuak izateko momentuen zain.  

     Horrenbeste denbora esperoan igaro ostean, momentuak iritsi bezain pronto iragan bihurtzen dira. Oroitzapenen parte dira jada. Esperoan egiten ditugun egun grisak koloreztatzen dituzten oroitzapenen parte. Mundua larros irudikatzen duten momentuen zain jarraitu bitartean, behin itxaron genituen momentuen parte diren oroitzapenak irudikatuko ditut. Egunero, ezinbesteko lagun dudan irriaren konpainia izan ahal izateko eta esperoan emandako egunek ere larros ikutu bat izateko.

   

Sutondoari begira

Zaharra da oso. Aurpegian, bizitzan zehar jasan dituen eraso desberdinen ebakiondoak ditu. Askotan, sutondoan jasartzen naiz bere presentzia lagun izanik. Begietara begiratu eta ebakiondoen zergatiak galdetzean, begiak negar malkoz bete eta etorkizunaren inguruan hitz egiten dit. Zauri horiek sendatuko dituen pertsonen berri ematen dit. Ziur dago oso, egungo gazteak izango direla zaurien mediku. Eta egunen batean, aurpegian dituen ebakiondoak ezabatu eta oroitzapenen kutxan gordeko dituela esaten dit. Belaunaldiz belaunaldi igorriko den kutxa. Iraganean gertaturikoa inoiz ez gertatzeko, oroitzapenen kaxa irekitzea gomendatzen dit. 

Kutxa horren berri izan nuen unetik, noizean behin ireki eta bere alde borrokatzen dut. Zauri horiek desagertzeko borrokan. Inoiz halakorik ez gertatzeko borrokan. Eta beti bizirik mantentzeko borrokan. Dagoneko milaka pertsonek egin dugu iraganean hasi zen borrokarekin bat.

Oroitzapenen kutxa ixten dut baina ez dut inoiz ahazten. Beti nirekin dago. Ez diot inoiz bakarrik utzi eta beti nirekin daramat. Dagoeneko itzali da sua. Zutik jarri eta agurtuz banoa. Laister elkartuko garelakoan nago: Hurren arte EUSKARA!

Intimitate pertsonala, edo halako zeozer

     Mugikor baten bibragailua entzun da ikasgelan. Ikasleak mugikorra hartu, eta mezua irakurri ostean zerbait idatzi du. "Pipi". Mezu bat iritsi zaio nire gelakideari. Barre algaraz zerbait idatzi du. Nire mugikorra begiratu dut. Irakurriko gabeko mezu bat dut. Ireki eta Deustuko wifi-a hackeatu dutela irakurri dut. Hainbat gazteen intimatea uztartzen dituzten argazkiak zabaltzen ari direla irakurri dut. Gelatik irten eta korridorean Deustun gertaturikoaren inguruko azken orduko berriak eta barreak besterik ez dira entzuten. "Ikusi tipa hau!". "Ikusi argazkia hau: A zer nolako titiak!". "Tipo honek sekulako ipurdia du"...

     Unibertsitateko atea ireki eta kanpora irten naiz. Haizea hartu eta gertaturikoan inguruan hausnarketa txiki bat egitea erabaki dut. Nire mugikorrak eztanda egingo du laister, milaka mezu eta milaka gezur irakurri ditut. Mugikorra itzali eta begiak itxi ditut. Inguratzen nauten lagun taldeen barreak entzuten ditut. Pertsonen intimitate faltaren inguruko barreak. Maltzurkeriaz beteriko barreak, iraingarriak oso. Bidali dituzten argazkiak pertsonen intimitatea erabat hausten dute. Pertsonen bizitzak hausten dituzte. Pertsonen bizitza izorratzen dute. Guztiok dugu gurekin egoteko beharra. Momentu txarretan gure gelan sartu eta gure mundua eraikitzen dugunean. Inguratzen gaituzten gauza guztiak ahaztu eta gure mundua gris bilakatzen duten lainoak ezabatu eta oztadarra margotzen dugunean. Gurekin egon nahi dugunean eta gurekin gozatu nahi dugunean.

     Zoritxarrez edo zorionez, milaka pertsonek ez dute fenomeno honen berri. Baina tira, guzti honek izen bat du, intimitate pertsonala, edo halako zeozer.

"Dana eman behar jako maite dan askatasunari"

Hegazkinak entzuten dira. Beste leherketa bat herrian. Korrika dabiltza herritarrak. Haurrak urduri daude, gurasoak beldur dira. Trintxeretara heldu dira guztiak. "Aitona falta da" ohiukatu du bost urteko haurrak. Amonak salbu dagoela erantzun dio. Ondoren zerura begira, keinu batekin bere senarra agurtu duelarik. 

Atea ireki zuen gizon batek. Aitaren izena ohiukatu eta besotik helduta atetik irten ziren biak. Gaur iritsi da aitaren gutuna. Azken aldiz berarengandik banatzen nauten zerrailen beste aldean ikusi nuen aita. Makal eta triste zirudien. Amak gutuna ireki eta irakurtzen hasi da. Amaren negar malkoek gutunera erortzean aitaren tristura hitzak ezabatu dituzte.

Denborak aurrera egin du. Aitonaren falta somatzen zuen haurra, aitona da jada. Eta Bizkaiak jasandako bonbardaketak oroitzean bere bilobari, tristuraz betetzen zaio bihotza. Begiek dirdira egiten diote, itsaso bilakatu dira. Tristuraren itsaso. Aita espetxean zuen haurra, aita da orain. Maite duen herriarengandik dana eman duen aita. Bere semeari maite duenagatik borrokatzen erakutsi dion aita eta bere semearentzat begirik baino ez duen aita.

Eraso guzti hauek iraganeko kontu direla entzuten da maiz. Oroitzapen guzti hauek milaka pertsonen bihotzetan gordeta dauden bitartean,bizirik jarraituko dute. Eta etorkizunean halakorik ez gertatzeko, bihotzetan pizturik jarraitu behar du suak. Belaunaldiz belaunaldi transmititu den sua. Inoiz indarrik galdu ez duen sua. Amaierara iritsi arte bidearen iluntasuna argituko duen sua.

A25

     Atzokoa ez zen egun arrunta izan, borroka eguna baizik. Berdintasuna lortzeko borroka. Gizakume eta emakumeen indarrak batzeko eguna eta berdintasunaren mundura iristeko bidean beste urrats bat emateko eguna. Beraz, lerro hauek, tratu txarrak eta eraso sexistak jasan dituzten emakume guztien omenez idatziko ditut.

     Egoera hauek gure inguruan gertatzen ez direla uste dugun arren, edozein emakume izan daiteke biktima, gu geu ere. Honen aurrean ezin ditugu besoak gurutzatu, pintura pote morea hartu eta borrokari ekin behar diogu. Eegoera hau aldatzea lortu behar dugu, gizon edo emakume izan.

     Berdintasuna lortzeko, egungo eredu matxista gainditu beharra dago, horretarako, generoen berdintasunaren aldea egitea ezinbestekoa izanik. Baina emakumeon eskubideen alde egiteaz gain, maitekorra eta berdinazalea den gizona sustatu behar dugu, sentimenduak azaltzeko gai dena eta MAITE ZAITUT esaten dakiena.  

Ondorengo bideoan eraso sexisten biktima den emakume baten egoera islatzea nahi izan dugu. Bertan, emakumea eta bikotekidearen arteko harremana azaltzen delarik. Ezagutu zirenean beraien istorioak koloretako istoria zirudien unetik, infernu ilun bat bilakatu eta azkenik, "maitasun" istorioari amaiera eman eta emakumeak hasierako koloretako irria berreskuratu duen arte.

Bideoaren egileak: Josu Zubia, Cristina Quesada eta Amaia Igartua

Bitxiontzia

     Eserleku libre bat ikusi dut autobusean. Berokia kendu, eta bertan jarri naiz. Entzungailuak jarri eta"Play" sakatu dut. Abestiaren lehen melodiak entzuten ditut jada. Abeslariaren lehen hitzak entzuten dira. Aurpegian behera doa lehen malkoa. Oroitzapenen malkoa. Abestiak aurrera egin ahala, bigarren malkoak ibilbide bera hartu du. Maitasunaren malkoa. Ondorengo malkoek ere bide bera hartzea erabaki dute. Gelditu da autobusa. Berokia jarri bezain laister aurpegia garbitu dut, malkoak ezabatu ditut.

     Behin isuritako malko horiek lurrundu, eta airera joaten dira. Airetik, gure biriketara joateko. Gure barnera. Maitasunaren malkoak, oroitzapenaren malkoak, guztiak daude berriro gure barnean. Noiz eroriko zain. Eta orduan, abestia hasten da. Oroitzapenen kaxa dirudien abestia. Eta malkoek, ohiko bidea hartu dute. Aurpegian barrena doaz. Gero, lurrundu eta nire barnean gordeko dira oroitzapenen kaxa ireki arte. 

     Haurtzaroan genuen bitxiontzia ireki, eta doinu atseginarekin batera birak eman zituen dantzaria dira malkoak. Bizitzaren oroitzapenen kaxaren dantzariak.

Amarauna

     Begiak ireki ditut eta ohe ertzean jasarri naiz. Eltxo bat ikusi dut gelan. Urduri dirudi. Ez dut hilko. Amaraunean preso geratu da. Ezin ditu hegalak mugitu. Ezta aurrerapausorik eman ere. Askatasuna ematen zioten hegalak galdu ditu. Eta minutu gutxi batzuk barru, armiarmaren elikagaia izango da, eta ez du inoiz hegan egingo.

      Hankak lurrean jarri eta egunari aurre egitea erabaki dut. Pijama kendu eta kaleko arropak jantzi ditut. Berokia jarri eta kalera noa. Alde batetik bestera nabil. Baina gogora ekarri dut goizeko eltxoa. Aske zebilen oinez, baina bat-batean preso bilakatu da. Amaraunean trabatu da. Bere bidea amaitu da. Nire etxeko izkinan amaitu da guztia. Ez du inoiz aske hegan egingo. Ez da inoiz aske izango. Armiarmaren gosea asetuko du, eta kitto. Bidea atzean utziko du, betirako.

Azaroak 20, hausnarketa eguna

    Atzo, azaroak 20 zen, "Dia internacional de l@s niñ@s". Parkean, haurrak jolasean. Etxeetan, haurren jostailu eta irriak. Eta munduan, munduan zer? haurren garrasi eta negarrak, haurren pena eta tristurak, haurren beldur eta malkoak. Atzokoa, haien eguna zen ere. Baina gutxi batzuk baino ez ziren haiekin gogoratu. Armaz, gosez eta tristuraz inguraturiko haurrekin. 

     Egoera traketsetan bizi direnak, baina beti ere, haurrak. Lotara joan eta begiak inoiz irekiko dituzten beldur diren haurrak, ostera, begiak ireki, eta alboan familia eta etxebizitza ez izatearen beldur diren haurrak. Kalera irten, eta,  aske jolasteko aukerarik ez duten haurrak. Bazkalordua iritsi eta jatekorik ez duten haurrak, gosez hiltzeko beldur diren haurrak. Aurpegian marrazturiko irria aspaldi ezabaturik duten haurrak. Bizirauteko etengabeko borrokan dabiltzaten haurrak... Milioika haur eta milioika gaitz.

    Itxaropena delakoan sinistu nahi dut: Helduko da eguna noiz lerro hauek idatzi eta haurren irrientzat tokirik baino ez den egongo, haurren malko guztiak itota egongo diren eguna.

Makulua(k)

     Ferrari bat, pertsona eder bat eta etxe handi bat. Hiru hitz, hiru amets. Bizitza perfektua.

     Nik ez dut perfekzioan sinisten. Ez dut gustuko ere. Perfekzioaren munduan ez litzateke akatsik izango,  ezta bidea oztopatzen dituen harririk ere. Are gutxiago, behin erorita, jaiki eta aurrera jarraitzen laguntzen  gaituzten makuluak. Bidean aurre egin ahala, ez genuke bidegurutzerik aurkituko. Dena zuzen, aurrera, amaiera ikusi arte. Eta orduan, kitto.

     Perfekziorik ez dagoen arren, nire ingurua asko hurbiltzen da perfekziora. Bidea oztopatzen duten harriekin oztopatu eta makuluen laguntzaz aurrera egin dudanean. Edota bidegurutze batean aurkitu naizenean. Baita erori, eta makuluak agertu direnean ere. Inoiz desagertuko ez direnak, beti, bidea oztopatzen duten harriak kendu dizkidatenak. Eta berandu iristsi direnean eta lurrean aurkitu nautenean, indarrarekin heldu eta altxatzen lagundu didatenak. Egunetik egunera, eskutik heldu eta indarra ematen didatenak. Irria marrazten didaten horiek. Agian, makulu bakarra, baina PERFEKTUA. 

Errusiar mendia

     Nire txanda heldu da. Amaigabea zirudien ilarak aurrera egin du, eta errusiar mendira igoko den hurrengoa ni naiz. Gerrikoa lotu eta barra jaitsi dut. Nire lagunak urduri dirudi. Martxan hasi da. Gora goaz, gero zer etorriko den ez dakigun arren, pozik gaude. Azkenean behera, altuenetik baxuenera segundo gutxitan. Igoerako poz hura beldur bilakatu da. Berriro gora, eta behera, eta gora...Azkenean amaitu da. Guztia amaitu da.

   Bizitza osoa igarotzen dugu momentu berezien zain, egutegian kolore gorriz eta borobil erraldoi batean markaturiko egun berezien zain. Baina ez gara konturatzen, hauek iritsi bitarteko ilara luze hortan dagoela bizia. Bertan daudela poz eta tristurak, irri eta negarrak. Ez dakigu inoiz egutegian markaturiko eguna iritsiko den, agian, amaigabea dirudien ilara ezabatu, eta esnatu egiten gara. Gure bizitzaren ametsetik esnatu. Eta guztia ahaztu, galdu.

Gaurkoan ere

     Goizero bezala, argitu du gaurkoan ere. Begiak ireki eta bere usaina sumatu dut alboan. Lainoek, aurre egin diote eguzkiari, euria ari du jada. Buelta erdia eman dut. Metro eta erdiko zabalera duen ohe hutsak basamortu infinituaren itxura hartu du, eta ni, izaren artean galdu naiz. Azkenean, lotzen nauten izarak kendu eta egunari aurre egitea erabaki dut. Ispiluan begiratu eta egunero bezala, irensten nauen kolore grisari, koloretako irri bat marraztu diot.

     Erlojuaren hotsa geldoa da oso. Segundoek minutuak dirudite. Eta erlojuaren tik-tak bakoitzeko, goizean marrazturiko irriak indarra galtzen du. Grisa bilakatzen hasia da. Ilargiaren txanda heldu da. Iluntasunari iheska etxera itzuli naiz, eta ispiluan begiratzean, zuri-beltzean dagoen argazki baten antzekoa den irudia ikusten dut, hutsa, kolorerik gabekoa. Goizean nire biziari kolorea ematen dion pintura potea hartu dut. Hau ireki, eta berehala, ispiluan ikusten den irudiak koloreak berreskuratu ditu berriro. Izarak kendu, eta basamortuan barrena bideratu naiz berriro. Baina ez dit axola, hau guztia amaituko da, eta eguzkia eta euria elkartzen diren egunean, ostadarra sortuko da berriro nigan. Bitartean, egunero alboan dudan margoen potea erabiliko dut, irribarre bakoitzak baitakar garaipena.