Egun batzuk hutsak eta ilunak dira. Ingurua begiratzen dugun arren, kolorerik ikusten ez ditugu. Basamortu batean galdurik gaudela dirudien eguna. Gure inguruan hondarra besterik ikusten ez dugun eguna. Pausoa zein norabideetan eman behar dugun ez dakigun eguna. Eta amore eman baino lehen, paradisuan pentsatzeari ekiten diogun eguna.
Paradisua: itsasoa, hondartza eta eguzkia. Bai, horrela ere definitu daiteke paradisua. Baita lasaitasunarekin ere. Baina nik nahiago dut paradisua pertsona zehatz(ar)ekin erlazionatu. Edozein leku paradisu bihurtzeko gai den hura. Edota keinu xume batekin nire barnean paradisua sortzen duena.
Ohean bota, eta begiak itxi ditut. Hondartzik ez da ageri bertan, ezta itsaso eta eguzkirik ere. Toki anitz ikusten eta gogoratzen ditut baina pertsona bakarra. Agian lekuak ez ezik, hura da nire paradisua; toki, une eta esparru desberdinetan irribarretsu ageri den hura. Begiak ireki aurretik besarkada estu batekin agurtzen nauen hura eta etorkizun zoriontsu baten inguruan belarrira hitz egiten didan hura. Ezpainetan ahogozoa uzten duen musuarekin agurtzen dudan hura...
Zertarako paradisua, maitasunik ez bada?
No hay comentarios:
Publicar un comentario