Eta amorruak jaten dit barrutik. Negar malko bat isuri dute nire begiek. Lehena eta azkena. Begiak gogor itxi eta zapi zuri batekin tristura guztiak ezabatu ditut. Negarrak ez dira amorruaren ondorio, zorionarenak baizik, hain zuzen, hasarratzea ezinezkoa izatea lortu duten sentimenduengandik.
Negar malkoak tristurarekin lotzen dira maiz. Nik, berriz, nahiago dut zorionaren ondorio direla pentsatzea.
"Momentu perfektuak" izenaz ezagunak diren uneak gogora ekartzen didaten abesti kuttunak entzutean erortzen zaizkidan zorion negar malkoak dira gustuko ditudan horiek. Negar malkoa isuri, eta, ispilura begira, nire ingerada ezabatu eta une hori ikusten dut. Negar malko horiek magikoak dira, ispiluaren aurrean jartzean, indarra hartu eta ispiluak telebistaren itxura hartzen du, bertan, une kuttun horiek proiektatzen direlarik. Bat, eta beste bat, eta beste bat... Azkenean begiak itxi eta telebista itzaltzen dut, negar malkoa sakatuz. Ispilutik ezabatuak izan dira une guztiak, baina ez nire oroimenetik. Motxila jarri eta banoa. Malkoek irri itxura hartu dute.
Distantziaren errua da, edo, agian, distantziaren mesedea. Orain arte beharrezkoa zen hura, ezinbesteko bihurtu da. Eta horregatik, ispiluan proiektatzen diren uneak geroz eta gehiago dira. Hurarekin momentu eta egoera guztiak baitira berezi eta ahaztezinak. Eta horregatik, nire ispiluaren filmaren parte bilakatzen dira hurak berezi egiten dituen une, minutu eta segundo oro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario