Errusiar mendia

     Nire txanda heldu da. Amaigabea zirudien ilarak aurrera egin du, eta errusiar mendira igoko den hurrengoa ni naiz. Gerrikoa lotu eta barra jaitsi dut. Nire lagunak urduri dirudi. Martxan hasi da. Gora goaz, gero zer etorriko den ez dakigun arren, pozik gaude. Azkenean behera, altuenetik baxuenera segundo gutxitan. Igoerako poz hura beldur bilakatu da. Berriro gora, eta behera, eta gora...Azkenean amaitu da. Guztia amaitu da.

   Bizitza osoa igarotzen dugu momentu berezien zain, egutegian kolore gorriz eta borobil erraldoi batean markaturiko egun berezien zain. Baina ez gara konturatzen, hauek iritsi bitarteko ilara luze hortan dagoela bizia. Bertan daudela poz eta tristurak, irri eta negarrak. Ez dakigu inoiz egutegian markaturiko eguna iritsiko den, agian, amaigabea dirudien ilara ezabatu, eta esnatu egiten gara. Gure bizitzaren ametsetik esnatu. Eta guztia ahaztu, galdu.