Zaharra da oso. Aurpegian, bizitzan zehar jasan dituen eraso desberdinen ebakiondoak ditu. Askotan, sutondoan jasartzen naiz bere presentzia lagun izanik. Begietara begiratu eta ebakiondoen zergatiak galdetzean, begiak negar malkoz bete eta etorkizunaren inguruan hitz egiten dit. Zauri horiek sendatuko dituen pertsonen berri ematen dit. Ziur dago oso, egungo gazteak izango direla zaurien mediku. Eta egunen batean, aurpegian dituen ebakiondoak ezabatu eta oroitzapenen kutxan gordeko dituela esaten dit. Belaunaldiz belaunaldi igorriko den kutxa. Iraganean gertaturikoa inoiz ez gertatzeko, oroitzapenen kaxa irekitzea gomendatzen dit.
Kutxa horren berri izan nuen unetik, noizean behin ireki eta bere alde borrokatzen dut. Zauri horiek desagertzeko borrokan. Inoiz halakorik ez gertatzeko borrokan. Eta beti bizirik mantentzeko borrokan. Dagoneko milaka pertsonek egin dugu iraganean hasi zen borrokarekin bat.
Oroitzapenen kutxa ixten dut baina ez dut inoiz ahazten. Beti nirekin dago. Ez diot inoiz bakarrik utzi eta beti nirekin daramat. Dagoeneko itzali da sua. Zutik jarri eta agurtuz banoa. Laister elkartuko garelakoan nago: Hurren arte EUSKARA!
No hay comentarios:
Publicar un comentario