Nik ez dut perfekzioan sinisten. Ez dut gustuko ere. Perfekzioaren munduan ez litzateke akatsik izango, ezta bidea oztopatzen dituen harririk ere. Are gutxiago, behin erorita, jaiki eta aurrera jarraitzen laguntzen gaituzten makuluak. Bidean aurre egin ahala, ez genuke bidegurutzerik aurkituko. Dena zuzen, aurrera, amaiera ikusi arte. Eta orduan, kitto.
Perfekziorik ez dagoen arren, nire ingurua asko hurbiltzen da perfekziora. Bidea oztopatzen duten harriekin oztopatu eta makuluen laguntzaz aurrera egin dudanean. Edota bidegurutze batean aurkitu naizenean. Baita erori, eta makuluak agertu direnean ere. Inoiz desagertuko ez direnak, beti, bidea oztopatzen duten harriak kendu dizkidatenak. Eta berandu iristsi direnean eta lurrean aurkitu nautenean, indarrarekin heldu eta altxatzen lagundu didatenak. Egunetik egunera, eskutik heldu eta indarra ematen didatenak. Irria marrazten didaten horiek. Agian, makulu bakarra, baina PERFEKTUA.
No hay comentarios:
Publicar un comentario